Zoet en sappig?

Is ons leven hier een lange vakantie? Ja, enerzijds qua klimaat wel maar nee, er is ook een andere kant. Net zoals thuis heeft het leven hier zijn kleine ongemakken. Fauna bijvoorbeeld. Schoonmaken en spuitbussen ten spijt, muskieten blijven prikken, hoewel de firma Deet en de klamboes ( de geïmpregneerde beter dan de gewone) redelijk helpen. En anders is er nog altijd Azaron. Mieren blijven op visite komen, ondanks de dieselspuit en de firma Bayer. Hele grote, de rode zitten gelukkig alleen bij het buitenhek dat we heeeeel snel openen en sluiten. Kikkers blijven kruipen uit de gootsteen, zelfs in het bovenhuis en alle chloor ten spijt blijft een Surinaamse kermit uit de wc-pot klimmen in het benedenhuis. (vroeger hadden we thuis een stikker op de wc; Pas op voor de billenbijter; daar moet je dan aan denken maar deze kikker ziet er liever uit)’s Avonds kruipen de bleke hagedissen achter de lampen vandaan (maar die vangen weer vliegjes) maar zwermen ook de vleermuizen om het huis. Ook goede insectenvangers trouwens.
Maar erger dan dit zijn de honden, iedere buurman heeft er wel twee of drie en zoals bekend, vooral die kleintjes maken een rotherrie, soms tot drie uur en na zes uur weer. Voetstappen op ons erf en geluiden? Een buurthond die komt snuffelen en wat rondhapt. Ook op straat veel loslopende zwerfhonden, scharrelend waar ze kunnen, soms zwak en onvoorzichtig, bijna dagelijks wordt er een dood aangetroffen rijdend op weg naar de stad.
Heel gelukkig zijn we ermee dat we in zeven weken zelf nog geen kwalen hebben opgelopen, zelfs geen buikgriep hoewel we alle water drinken en vrijwel overal eten. De honderden euro’s medicijnen blijven in de kast en 1200 euro injecties doet zijn werk (hopen we maar). Maar we blijven een beetje opletten want helaas is een ongelukje zo gebeurd.
Voor de kinderen zijn de dagen soms lang, zeker nu ze weinig vriendjes hebben in de buurt. Ze spelen heel veel samen maar hebben niet zo gek veel speelgoed, de per post ontvangen dvd-tjes uit Nederland werden heel welkom ontvangen en ook de lokale –heeeel bescheiden- bibliotheek is toch een uitkomst. Timon het meest mist de vrijheid van Nederland, gewoon voetballen op een pleintje en overal vriendjes. Als we over Nederland beginnen roept (of jammert) hij het hards best wel nu terug te willen. We hopen dat school vanaf volgende week hem en de anderen goed doet en meer in contact brengt met jongens en meisjes.
Voor Jenske hebben we straks een peuterspeelzaal. Vijf dagen van zeven tot vijf kost inclusief eten 150 SRD, zeg 40 euro per maand. Je zou een luchtbrug overwegen (grapje).
We wanen ons hier wel veilig, al hebben we geen honden om het huis maar sluiten alles wel goed af. Dievenijzers om het huis moeten onverlaten tegenhouden, maar als Lydia weer een dagje politie erop heeft zitten en de verkeerde verhalen hoort gaat de sloten weer even extra dicht. Toch blijft het allergevaarlijkste het verkeer, waarover we eerder schreven. Geen kinderen op straat daarom, we fietsen niet en rijden zeer oplettend en weinig ’s avonds. Iedere dag toont de krant de ongevallen in kleur en daar willen we liever niet bijzitten. Maar de slotregel ook van dit stukje moet zijn ; het gaat ons wel !