Zevende week

Het was een lekkere rommelweek. Ton kwam maandag terug uit Botopasi (zie www.botopasi.com) , Liedeke logeerde een paar dagen met haar vriendin bij een oma (en zag er hele enge honden die echt ‘zaten te kijken waar ze konden bijten’), Lydia en Liedeke vertrokken vrijdag naar het eiland Awarradam in de Rio Grande, een klein uur vliegen, dan varen en genieten. Timon en Tobias speelden dagelijks met vriend Gijs op de zwemclub. Lydia liep weer een dagje met de politie mee en Ton kreeg via de universiteit de vraag of hij drie maanden aan een project bij Financiën en Rekenkamer alhier wil werken. Wie weet.
Met onze vier Zeeuwse en twee Hindoestaanse vriendinnen reden we een dagje in een heel vol autootje naar Overbridge, een zwemresort in een bocht van de Surinamerivier. Lekker zwemmen, zandforten bouwen luieren in hangmatten en (daar heb je het weer) ‘babbelen’. Je hoeft hier in Suriname niet veel te doen om een permanent vakantiegevoel te hebben. De zon schijnt echt bijna altijd, regen is hier lekker, uit eten is goedkoper dan koken en stad en rivier blijvend machtig mooi. Geen wonder dat we steeds vaker Hollanders of Surinaamse Hollanders tegenkomen, zoals deze week op een terras bij hangout ‘het Vat’ die het over hun tweede huis hebben. ‘En nu wordt het zwembad gegraven’, vertelde een vrouw ons trots, ‘twaalf bij zes’. Eén maar : voor wie geld heeft is Suriname goed, voor anderen kan het ook een hard en moeilijk land zijn. Zoals het zesjarig kindje dat geestelijk niet helemaal goed is en ook nog HIV heeft. Noch de HIV-opvang noch andere opvangtehuizen willen het opnemen, daarom is het al een jaar in het ziekenhuis, overdag vastgebonden aan een bankje.