Water in je orenland

Suriname zonder water zou onleefbaar zijn. Vandaar de ligging van Paramaribo aan de Surinamerivier, de electrische stroom opgewekt door het Brokopondostuwmeer, idyllische marrondorpen aan de grote rivieren en –zij het steeds minder in deze droge tijd- heerlijke tropische buien in de middag.
Kraanwater is goed drinkbaar maar tussen 13-18 uur en na 22 uur is het er even niet in het bovenhuis. Toch valt dat nog mee, anderen hebben alleen water van 22 tot 7 uur en sparen dus in potjes op, als ze geen waterton en hydrofoor hebben. Weer anderen hebben zo weinig druk dat de kraan altijd open staat en de weinige druppels die eruit komen in een ton worden opgevangen en vermengd met regenwater om zo altijd wat voorraad te hebben. Geklaag is er ook, nog wel van zwembadbezitters; een schoongemaakt zwembad is namelijk pas na een week vullen weer bruikbaar. Water is hier een levend thema.
Zaterdag was voor ons wel weer zo’n waterfeestdag. Met twee veerpontboten (houten bootjes met een houten kap voor 10-20 personen) trokken we met 18 vrienden en vrienden van vrienden en bekenden uit naar strandje Braamspunt.
Bepakt met koelboxen vol ijs en met taartjes en hartige broodjes is het goed toeven op het water waar een klein briesje verkoeling geeft terwijl de zon je ongenadig raakt, als je niet onder het houten kapje zit tenminste. Hoogtepunt was deze tweede vaartocht nu eens niet de dolfijnen in de Surinamerivier, die hadden we eerder al gezien (maar ze blijven iedereen tot aahs en oohs verlokken als ze saltootjes voor de boot springen) maar het zwemmen met de dolfijnen, vlak bij de monding van de rivier in de oceaan.
Ieder behalve Jenske (er zijn grenzen) sprong uit de boot in zee en hoopte op een aai van een dolfijn (wat natuurlijk niet gebeurde, bovendien kan een beet ook!). Even schrikken toe ook de kapitein meezwom, maar die had onderweg eerst moed ingedronken (voor de liefhebbers :Johnny Walker Black label). Maar goed allen hesen allen weer aan boord en vermaakten zich even later op strandje Braamspunt. Het in de golven springen door de kinderen eindigde wel een beetje abrupt toen een iets hogere dan gemiddelde golf Timon volkomen overspoelde en meenam. Van top tot teen zat hij onder het zand en schelpengruis en nog tot vanochtend kwam er zeezand uit zijn oren. Even schrikken voor hem, hij hield zich wel goed, maar voor de toeschouwers schijnt het spectaculaire beelden op te leveren als zo’n mannetje door een golf wordt verzwolgen.