Oops

Vroeger lachten we erom, verhalen over bijna afgestudeerden die hun tasje kwijtraakten met de unieke floppydisc waarop hun hele eindwerkstuk stond. Dat moet een heel bijzonder gevoel geven, dacht ik wel eens. Dat is in deze internettijden met electronische data-uitwisseling natuurlijk geen punt meer, dacht ik. Tot het me vandaag (bijna) zelf gebeurde. Omdat mijn universiteitskamer wordt verhuisd (de kamer waarin pc en internet werkte is leeg, de nieuwe kamer ook J), werk ik ambulant. Meestal op het koele kantoor bij onderzoekspartner Winston, maar een uurtje per dag breng ik door in een van de Internet Walkins. En dan moet je data verplaatsen in zo’n handig stickie. En dan moet je dat stickie achter in de PC-kast stoppen. En er weer uit halen. En als je dat vergeet, dan geeft dat nog steeds niet. Tot je het ontdekt en dan heeeel hard gaat hollen, terug naar de walkin waar je met een heel rood hoofd en een hele natte rug op je knieën gaat zitten achter pc36. en stralend weer omhoog komt met je stickie. Dat gevoel.